Primavera

É un gran señorón                                                                 Son unha herva trepadora e altanera
ten verde os ombreiro                                                           que cubro máis unha parede que unha pradera
e pantalón marrón.

                                                                                            Coa miña cara vermella
Bonita pranta,                                                                       o meu ollo negro
cunha flor                                                                             e o meu vestido verde
que xira e xira                                                                       o campo alegro.
buscando o sol                                                                  


Son a flor do indeciso
e do adiviñador,
todos arríncanme os pétalos
si, non, si, non, si non.


Cal das flores
é a que leva no seu nome
as cinco vogais?


Tul e non e tela,
pan, pero non de mesa.